Dit stukje gaat over muziek en films. Dit stukje gaat over cultuurbepalende factoren, want dat zijn muziek en films ook een beetje.
Dit stukje gaat over of je vast moet houden aan oude zaken om een stabiele basis te behouden of dat je dingen moet loslaten om verder te komen en nieuwe dingen te ontdekken.
Nu de Top 2000 weer op volle gang is en er veel kritiek is over de samenstelling van de lijst ben ik gaan nadenken of deze lijst wel eeuwig vol met evergreens moet staan. Ik merk het aan mezelf als ik terugkijk op afgelopen jaar. Ik ben weer naar Kiss geweest en Prince (2 keer zelfs). Artiesten waar ik al respectievelijk 33 en 27 jaar fan van ben.
Ik heb dit jaar zeker 50 films gezien die ik al eerder heb gezien. Zelfs The Wall die ik al honderd keer gezien heb.Waarom keer ik steeds terug naar die oude waarden? Waarom blijf ik daar zo aan vasthouden?
Loslaten werkt verrijkend.
Ik heb al zoveel losgelaten uit het verleden. Woonomgeving, relaties, carrières, ideeën en opvattingen. Allemaal om verder te komen of omdat ik gewoon iets anders wilde of omdat ik erachter kwam dat het beter kon. Allerlei zaken waar je soms je persoonlijke identiteit aan ontleend, net als muziek. Sommige dingen heb ik niet vrijwillig moeten loslaten, maar geen van deze dingen mis ik. En dat heeft allemaal tot persoonlijke verrijking geleid.
Waarom lukt dat dan niet met muziek?
Waarom blijf ik muziek draaien van The Doors, Pink Floyd, Queen, Kiss, Prince, Rolling Stones, Iron Maiden (vorige week nog een CD van gekocht) en geniet ik nog steeds van Ramses Shaffy? Die muziek heeft mij gevormd in mijn jeugd, maar ik zit zelf niet meer in mijn jeugd nu ik 40+ ben.
Gezellige middag met Ramses
Vasthouden betekent ook blokkeren.
Doordat ik vast blijf houden aan die oude muziek mis ik veel nieuwe ontwikkelingen. Okay, deze zomer op het Solar Festival heb ik weer veel nieuwe bands en acts gehoord. En ja, ik ben daarna absoluut fan geworden van The Opposites.
The Opposites
Maar in grote lijnen blijft mijn muziekvoorraad bepaald door 40 jaar muziekgeschiedenis, maar dan vooral van voor de jaren negentig. Ik hoor vaak mensen in mijn omgeving praten over bands waar ik echt nog nooit van gehoord heb. En ik dan maar weer zeggen dat Roger Waters de grootste muziekschrijver aller tijden is. Is dat wel zo, ben ik daar niet te bekrompen in geworden?
2011 – geen ouwe shit meer.
Komend jaar ga ik dit loslaten, nadat de top 2000 afgelopen is. In 2011 ga ik niet meer naar concerten van bands waarvan de leden al kleinkinderen hebben. Dit jaar wil ik muziek horen van mensen die jonger zijn dan ik. Mensen die vernieuwend zijn, die de toekomst vertegenwoordigen en die meer in het NU leven. Ik ga in 2011 geen films meer kijken die ik al tien keer gezien heb omdat ik ze zo vernieuwend vind. Weg met die oogkleppen. Als ik later in het bejaardenhuis zit dan zal ik zeker weer eens naar Pulp Fiction of The Wall kijken. Als ik in het bejaardenhuis zal ik mijn gehoorapparaat weer harder zetten voor Sympathy for the Devil van The Stones. Maar niet in 2011.
Klinkt goed! Succes met het nastreven hiervan (en ik zou stiekum af en toe toch lekker een oud nummertje knalhard opzetten!)
In beperkte mate ben ik het helemaal met je eens; niks zo leuk om nieuwe bandjes te ontdekken, open te staan voor andere muziek.
Zo heb ik dit jaar voor het eerst een concert van Jonsi (van Sigur Ros) bezocht omdat mijn lief daar helemaal fan van is.
Had er met opzet niks van geluisterd of bekeken en was best skeptisch. IJSlandse zang, wat in de hel zou dat dan zijn?
Het was te gek! Zo’n totaal andere wereld, het leek wel een beetje een soort muzikaal en visueel sprookje. Muziek die ik NOOIT geluisterd zou hebben of ontdekt zou hebben ‘op mijn eentje”.
Zo zag ik op Pinkpop een paar bandjes die ik nog nooit eerder zag waaronder Florence and the Machine, een soort Kate Bush achtige dame.
Door Twitter klikte ik vaak op allerlei YouTubelinks of blipjes om te luisteren naar wat die ander zo leuk/mooi/ontroerend vond. En vaak werd ik positief verrast.
Maar het afgeliopen jaar heb ik ook weer enorm genoten van mijn grote muziekliefde Prince, live rockte en roste hij weer als vanouds. Het bracht ook een rits aan fijne herinneringen boven omdat ik die dag beleefde met mijn 2 beste vriendinnetjes uit mijn jeugd, met wie ik in de 80s en 90s elke Prince show bezocht. We hebben genoten die dag, omdat het juist zoals vroeger was. In de auto naar huis beseften we allemaal dat we compleet andere levens gekregen hebben maar dat de vriendschap er nog steeds is. En dat we samen een groot verleden delen van eeuwig rondreizen (bwvs) naar shows in de Benelux. Deed me goed!
Call me old fashioned maar t is toch heerlijk als er een nummer als een feest der herkenning klinkt, lekker samen dansen en meebleren maar!
met ons ma naar de Stones geweest en haar held Willy deVille (keer of 12) en allemaal ouwe rockers, ik hou ervan.
Verder roept muziek vaak emotie bij me op, ik kan je zo uren aan nummers laten horen waar ik emotioneel van word. Gehoord bij begrafenissen, gedraaid in andere tijdperken, andere eeuw, klotetijden, mooie tijden. En soms roep ik dat gevoel graag even op. Of word ik er graag via radio mee gecronfronteerd. Mijn funeral top 100 ligt redelijk vast, en dat is allemaal ouwe meuk. Mijn meuk.
Reactie van Leo Blokhuis op Twitter. http://twitter.com/LeoBlokhuis/statuses/20783820504563712
Kunnen we niet beter zelf muziek gaan maken in 2011? Gewoon omdat het kan?
goed plan!
Gewoon oud én nieuw door elkaar luisteren, zou ik zeggen. Juist de nieuwe media waar jij zo mee bezig bent, maken dat de muziekbeleving anno 2010 (of 11) nogal verschilt van die in pakweg de jaren tachtig. Ik zie dat mijn eigen generatie (begin twintig) internet gebruikt om nieuwe muziek te ontdekken en niet meer afhankelijk is van de radio.
Het woord ‘nieuw’ moet je hier overigens breed interpreteren. Dat kan slaan op het laatste van het laatste, maar ook op oudere muziek waarbij je anders (wellicht) niet zo snel uit komt. Zo duik ik zelf veel dieper in de jaren-tachtig-underground-postpunk dan ik via de radio ooit zou kunnen.
Laat je op die manier verrassen, dus. Maar vergeet ook niet af en toe te genieten van de muziek die je gevormd heeft. Want de mogelijke emotionele waarde daarvan zal muziek die je nu ontdekt misschien nooit kunnen evenaren!
Ja zeg… ik heb nog een kaartje voor je hoor #pinkfloydnepperds 😉 Ergens eind januari…
Volgens mij heb je wel een goede muziekbasis nodig om nieuwe muziek te kunnen waarderen en interpreteren. Vooral ervoor blijven open staan 😉
CU!