Vandaag zag ik ze weer lopen.
Een onsamenhangend groepje mensen dat doelloos over een industrie terrein loopt. Een enkeling met broodtrommel onder de arm, de ander een appel in de hand of een sigaret in de mond.
Het dagelijkse halfuurtje luchten van de hardwerkende 9 tot 17 medemens. Collega’s die met elkaar het duffe kantoor ontvluchten om gezamenlijk, bijna gebroederlijk een frisse neus gaan halen.
Familie kies je niet, vrienden wel
Een bekende uitspraak die vaak wel raak is (overigens hou ik van mijn familie). Maar hoe zit dat met collega’s? Die kies je over het algemeen ook niet. Dan moet je maar geluk hebben dat het klikt. In de regel zijn de gesprekken met collega’s dan ook niet diepgaand. Zeer oppervlakkig over het weer, het werk en lease auto’s.
Als ZZP’er kies je je vrienden collega’s
Als ZZP’er (zelfstanding zonder baas en zonder collega’s) kies je zelf met wie je samenwerkt. Als het met iemand niet klikt, dan zoek je een ander. Vrijheid, blijheid. Dit zijn de dagen dat ik soms een beetje medelijden krijg met de mensen in de werkcolonne. Vooral met de achterste, want daar wil niemand mee praten over het weer en het werk. Sterkte jongen en geniet nog even van je boterham met pindakaas, die is door je vrouw met liefde gesmeerd!
Mensen zijn sociale wezentjes. In de pauze, zzp of in bedrijf, zoeken ze elkaar graag even op. Rituelen horen daar ook vaak bij. Of dat rondje lopen op een grijs industrieterrein een toppertje is, is een andere vraag. Een kantine, een café in de stad, een park, vul maar in, mooie plekken voor inspiratie en meer.
Locatie is niet het doel, gezelschap wel. Je ziet ook steeds meer dat binnen bestaande organisaties met meerdere werknemers die niet altijd met hun directe collega gaan lunchen.
En als je niet in het team past, of dat nu een vluchtig verband is onder zzp-ers of juist een langdurige samenwerking binnen een ‘ouderwetse’ organisatie: moven, … of er wat aan doen in plaats van vluchten. Misschien nog wel de beste optie voor ontwikkeling.